Ik houd van 'de mens' en de mens houdt van rituelen, daar kan een mens zich aan vast houden. In het geval van overlijden gebruiken we rituelen om onszelf niet te verliezen in onze wanhoop, ons verlies, ons verdriet. 

De dagen na een overlijden staan dan ook vol van de rituelen. Er is een soort  draaiboek van dingen die dienen te gebeuren.  Het is vaak ook heel fijn om praktisch bezig te zijn: het uitzoeken van een mooie kaart, het opzoeken van adressen,  het schrijven van de enveloppen en natuurlijk het inlichten van vrienden en kennissen. 

En op meer persoonlijk vlak: het uitzoeken van muziek tijdens de dienst en het uitzoeken van een rouwboeket.

Ook wordt er vaak gesproken over de overledene, over wat er gebeurde vóór de dood, het sterven en er vooral worden herinneringen opgehaald aan het leven, mooie en ook soms minder mooie momenten. 

Dit alles zorgt voor een eerste aanzet van het verwerkingsproces. We kunnen nog een laatste blik werpen en afscheid nemen maar op een gegeven moment gaat de deksel op de kist. Soms is dit moment rigoureus.

Ik denk het nabestaanden kan helpen wanneer de kist beschilderend is, getransformeerd wordt van een kale grafkist naar een warme droomkist.

Een droomkist is altijd erg persoonlijk en zal nog écht uitstralen....wie er werkelijk in ligt.....en dat geeft op die manier misschien nog wat extra troost....