Mijn naam is Jolanda van de Ven. Ik ben moeder van twee dochters. Zij wonen inmiddels niet meer thuis en ik woon samen met mijn twee katers in Cuijk. Daarnaast heb ik een hele leuke, lieve vriend en werk ik als part-time secretaresse in een ziekenhuis. Als creatieve persoonlijkheid ben ik altijd met 1001 dingen bezig. Vrienden en familie kennen mij bovendien als mens van rituelen. Ik voer ze uit wanneer ik me prettig voel: wierookje aan, kaarsjes binnen, liever nog een kampvuurtje buiten. En met volle maan kun je mij een paar avonden nog tot laat buiten vinden. Daar kan ik mezelf opladen en daar geniet ik dan echt van. Ik vind hier ook mijn houvast. Ook in tijden wanneer mijn leven niet zo makkelijk loopt: dan doe ik eigenlijk hetzelfde. En altijd is het resultaat: ik voel me weer wat beter. Daar kan ik altijd weer op vertrouwen.....

Het hebben van rituelen hoort ook wel een beetje bij de mens denk ik. Rituelen zorgen ervoor dat je een houvast hebt, dat je weet hoe het moet of dat je weet hoe het zou moeten, of wat je zou moeten doen.  Ik ben ook altijd zeer geïnteresseerd in andere mensen en hun rituelen.

Ook ik mocht al ervaren hoe verschrikkelijk het is een dierbare te verliezen. Mijn eigen vader en stiefvader stierven, opa's en oma's, tantes en ooms, een zusje en mijn ex-man. En ook heb ik gezien hoe iedereen op zijn eigen manier de dingen aanpakt en hoe de verwerking in gang wordt gezet en hoe belangrijk het is om goed afscheid te kunnen nemen. Mijn kinderen maakten het van tè dichtbij mee;  zij hebben hun vader veel te jong verloren. En wij waren ook betrokken bij familie en vrienden die een dierbare verloren.

Nu ik ouder wordt (inmiddels ben ik 51 jaar) merk ik, dat ik steeds meer geïnteresseerd raak in de rituelen rondom sterven en 'de dood'.

Ooit zag ik op televisie een programma waarin een kale doodskist werd beschilderd door een stervende jonge man.......zo mooi vond ik dat. Die kist weerspiegelde op het laatst helemaal de jongen die er in zou komen te liggen na zijn overlijden. Tijdens de uitvaart leken alle betrokkenen zo geraakt door deze prachtige kist die helemaal de personificatie was geworden van diegene die hem beschilderd had.....iets in mij werd, toen al, getriggerd.

Toen ik, van dichtbij, meemaakte dat iemand haar kist liet beschilderen vond ik dat zo bijzonder. Ik mocht ervaren hoe blij zij was, toen ze bericht kreeg dat haar kist klaar was. Wij waren juist bij haar, voor het laatst op visite om afscheid te nemen. Trots liet ze de foto's zien. Ze legde ons uit waarom ze juist voor die ene afbeelding had gekozen. Zij streed elke dag zo'n strijd maar de dag van haar einde kon nu eindelijk aanbreken. Die opluchting en berusting, die ze uitstraalde,  dat moment, maakte een diepe indruk. Toen ik op de dag van haar uitvaart haar eigen 'droomkist' in het echt zag, was ik diep geroerd. Ik merkte ook dat ik het ontzettend fijn vond te weten dat dit helemaal was wat zij had gewild....het gaf haar rust....en mij troost...

Nu ben ik nogal creatief aangelegd. Schilderen voert hierin altijd wel de boventoon. En van tekeningen en schilderijtjes verplaatste mijn interesse zich naar levend canvas. Ik begon met schminken van kindergezichtjes en daarna raakte ik zeer bedreven in het belly-painten, (het beschilderen van zwangere buiken), iets wat ik nog steeds graag doe. Met mijn belly-paintings sta ik steeds weer met mijn kwasten aan het 'begin' van een nieuw leven. Ontzettend mooi en bijzonder.

Maar evenzo bijzonder is het einde van een leven, het afscheid van het leven, het afscheid van een dierbare. Al jaren speelde ik met het idee dat ik iets wilde betekenen op dit gebied, op een manier waarop ik dat kan. De bekende knoop werd vorig jaar doorgehakt. Ik kocht mijn eigen kist en ging aan de slag. Inmiddels sta ik ingeschreven bij de kamer van koophandel met mijn bedrijf: 'Droomkisten Grafkist-beschilderingen Cuijk'.

Ik sta dan ook met alle liefde voor u klaar met mijn kwasten.....